YamYam'ın Günlüğü

13 eylül 2007

sabah kalktığımda pek de değişik birgün olmadığı farkettim...
uyanmaktan nefret ederim ama uyandım işte...
üstümü giyinirken neden bütün günler böyle diye düşünüyordum...
kahvaltı yapmadım pek...
ilacımı içeceğim için atıştırdım biraz...
lanet olsun...
sinir ilaçları çok iğrenç ama almazsam da kötü şeyler oluyor...
2 bardak su içip dışarı çıktım...
sabahın körü ne bu idman?
başım da dönüyor...
dolmuşa bindim..
yanımdaki kız süslü bir şeydi ama kulaklığından çıkan bateri seslerinden aladım ki metallica one dinliyormuş...
şaşırıp ona baktım bir süre...
sonra boşverip bende dinledim...
geleceğim yere geldiğimde ine bilir miyim dedim ve indim...
yine yorucu bir gün başlıyor...
soyunma odasına girdim ve soyundum...
yeni takım arkadaşlarımı sevemedim pek...
biraz dalgacılar...
onları boşverip giyindim ve salona girdim...
voleybol hocam serttir...
beni yanına çağırdı ve neden hala uykulu olduğumu sordu...
kekelemeye başladım ve kafama iki tane geçirdi...
bir şey diyemiyorsun tabi..
peki hocam dedim ve koşmaya başladım...
tanrım tam 132 tur koştuk...
hemde sadece 1 kez dinlenerek...
idman bittiğinde ölmüş gibiydim...
idmanın bittiğine seviniyordum fakat yarın yine idman olduğunu düşününce yeniden üzüldüm tabii...
çıkıp servise bindim ve şehire indim...
evimin kapısını açarken çok mutluydum...
hemen yatağıma attım kendimi...
satılacaktı yakında ve ben herşeyden çok seviyordum bu evi...
satılık yazısına baktım uzun bir süre...
burada yaşadığım şeyleri düşündüm...
yavaşça güldüm...
bilgisayara geçip bir kaç kelam ettim arkadaşlarımla...
hepsini özledim...
okul da başlıyor...
hala sevinmeli miyim üzülmeli miyim bilmiyorum...
tek istediğim artık mutlu olmak...

15 Eylül 2007

uyandığımda üstümde büyük bir yük vardı...
iğrenç bir rüya görmüştüm ve etkisi hala devam ediyordu...
günaydın bile demeden dışarı çıktım ve deniz kenarında yürüdüm biraz...
kalbim sıkışıyordu ve nefret duygum kabarmıştı...
ne yapsam...
ne yapsam...
hiçbir şey yapamadım...
o iğrenç duyguyla dershane sınavına girdim...
berbattı...
aileme bahsedemedim bile...
annemin öğretmen olması beni bazen cidden sıkabiliyor...
arkadaşlarımla buluştum...
ama içimdeki şey hala dinmemişti...
ne oluyor?
ne olacak ya da?
nefes bile alamıyordum bazen...
basık bir duygu beni içten içe yiyordu...
daha fazla dayanamadım ve arkadaşlarımdan ayrıldım...
biraz atıştırdım ve yatağa uzandım...
uyumak istedim ama olmadı...
bilgisayarı açtım...
keşke açmasaydım...
göreceğimi çoktan görmüştüm...
neden?
neden biz?
hiçbir yere yazamadığım...
kimseye anlatamadığım bu durumu neden bize yaşattın...
ve senden nefret ediyorum...
rüyamı gerçek çıkardığın için...
mutsuz olmak...
yatağa mutsuz girmek kötüymüş be...

17 Eylül 2007


sabah erken uyanmanın verdiği rahatsızlıkla çevreme bakındım...
soğuktu biraz...
hemen üstümü giyindim ve bir şeyler atıştırdım...
okulun ilk günü olmasının verdiği aptallıkla servisimi bekledim...
servise bindiğimde arkadaşlarımla hasret giderdim...
topu topu 5-6 kişiydi ve mutlu olmuştum...
ama okul kötüydü...
sevmiyordum haz etmiyordum...
herkesin aptal bakışları arasında sırama geçtim...
müdür yine aptal aptal konuştu...
bu adamın değişeceğini düşünmekten sıkıldım...
ben ne kadar istersem o o kadar ısrarla kendi halinde kalıyor...
sınıflarımız berbat...
keşke tek başıma olabileceğim bir sınıf olsaydı...
ilk gün sınıfta oturmadık bile...
servisler ayarlandı ve eve gittik...
salak gibi olmuştum...
ne yapayım...
şimdi ne yapmalıyım...
hiçbirşey...
yat ve sabaha kadar uyu...
ancak o zaman düşünmezsin...

19 Eylül 2007


ne değişiklik mi var...
hiç...
olmadı...
sanırım olmayacak...
lanet olsun...
geçecek diyorlar ama...
geçmiyor...
her gün görmek mecburen katlanmak olmuyor...
iğreniyorum artık...
bana ettiği bir kelimeden dahi...
lütfen tanrım...
birşeyler yap...
idmanı astım yine...
niye mi?
bir hata yapıp geç gittim dün ve hala canım çok yanıyor...
sırtımda sopa kırıldığında kızların gülmesi biraz ağırıma gitti...
sana neler oluyor...
hani takmazdın...
ben...
sanırım değişiyorum...
böyle işte...
bir daha ki idmanda da yiyeceğimin haddi hesabı yok ama sıkıldım...
neyden mi?
herşeyden...

21 Eylül 2007


sevmiyorum bugünü...
kalktığımda karnımda feci bir ağrı vardı...
birazcık atıştırdım...
servis beni unutmuş!
lanet olsun!
başka bir servise binip o servisçiden büyük bir azar işittim...
uykum vardı ya onu duymuyordum bile...
okuldan sonra idman vardı...
sanırım voleybolu bırakacağım..
eski takımımı özledim...
arkadaşlarımı ve hocamı...
burada çok kötü muamele görüyorum...
insan dövmek o adamın ne haddine...
ama iyi çalıştırıyor işte...
ne yapacağım bilemiyorum...
birileriyle konuşmam lazım...
beni anlayacak çözümler üretebilecek biriyle...
ama kimse yok...
evet hala ben oluyorum herkesin dert dinleyicisi...
ah be aptal...
neden sen mutsuzken kimse sana katılmıyor...
hiç mi düşünmedin?
hayır!
elbette...


okuldan çıktıktan sonra eve geldim...
kendimi pek iyi hissetmediğim doğruydu...
uzandım biraz koltuğa...
sanırım uyumuşum...
ya da ben öyle sanmışım...


uyandığımda bir hastanedeydim...
yanımda annem vardı ve babam doktorla konuşuyordu...
tam ağzımı açtım o an acıdan kıvrandım...
ne olmuş sonra anladım...
biraz hastanede kalmam gerekiyormuş...
hala canım yanıyor...
leptop getirdiler...
internete girdim...
idmana da gitmemiştim...
sanırım yine kızacak ama ne yapayım...
çift idman koymasaymış...
gece on buçuk da evde oluyoruz...


işte böyleydi bir gün daha...
geldi ve geçti...
sanırım her gün büyüyoruz...
ama bir sorun var...
ben büyümek istemiyorum!

biliyo musun senin günlük kısmını okumayı çok seviyorum. yazış tarzın çok hoş...

bi dk yaa yamyamımm sen ... sen niye hastahanedeydin ?? o hocana da söyle delirtmesin beni ne hakla sırtında sopa kırıyor yaaaa

gzm.tm demiş ki:

biliyo musun senin günlük kısmını okumayı çok seviyorum. yazış tarzın çok hoş...

teşekkür ederim canım çok

merak etme gozdem alıstım ben

23 Eylül 2007

kalktığımda hala geçenki günün hastane yorgunluğu vardı üzerimde...
hala korkuyordum biraz...
çünkü doktor pek de iyi şeyler söylemedi...
kurduğum hayaller...
ya da gördüğüm şeyler...
bana beynimin oyunlarıymış...
ne saçma!
ben cidden görüyorum...
lanet olsun!
yine idman vardı ve ben yine hazırlandım...
monoton devam eden bir hayatın yeni bir sabahına uyanmıştım yine...
eskisi gibi hocam ve takım arkadaşlarım
bazılarından nefret ediyorum!
beni anlamamakta ısrar ediyorlar...
oysa benim kötü bir niyetim yok...
sadece herkesi sevmiyorum o kadar...
ya da insanları sevmiyorum diyebilirim...
ne yapmamı beklersin ki günlük...
insanlar kötü...
acımasız ve çıkarcılar...
beni sevmiyor istemiyorlar...
benden çıkar arıyorlar...
ama benim kendime bile yararım yokken...
pek de işe yaramıyorum yani...


çok yoğun bir idmandı...
acayip derecede yorulduğumu hatırlıyorum...
eve geldiğimde direk bilgisayara geçtim...
not etmem gereken şeyler vardı...
aynı zamanda dershanem de...
uf hayat ne kadar zor!
hani derler ya tanrı kimseye kaldıramayacağı kadarını vermez diye....
yalan!
madem öyle...
birkaç tonunu alması gerek...


yine monoton bir hayatın yeni bir gecesine yattım...
sabah okulun olması...
pek de içaçıcı değildi...


işim zor...
orası da kötü...


ne yapabilirim bari sen söyle...
insanları sevmiyorum...


birşey daha var...
ben de insanım!...

her zmanki gibi muhteşem yazıyorsun cnm ama ailenle konuşup başka takıma geçmelisin..yoksa ben burada hep kendi kendimi yiyeceğim...

Freiheit demiş ki:

her zmanki gibi muhteşem yazıyorsun cnm ama ailenle konuşup başka takıma geçmelisin..yoksa ben burada hep kendi kendimi yiyeceğim...

herşey olacağına varır gözde'ciğim...
ben inanıyorum bazı şeylerin güzel olacağına...
yazdığım şeylet yaşadığım şeyler...
güzel olduğunu düşünmemiştim hiç...
yorumun için çok teşekkürler

25 Eylül 2007


kalktığımda yorgundum...
ilaçların etkisiymiş...
okula gitmek yine işkence gibiydi...
servise bindiğimde kafamı dinleyeceğimi zannettim...
yanılmışım...
çok yanılmışım....
herşeyden bi haber bir avuç insan...
herkesi yeren...dedikodusunu yapan bir grup aptal...
bana göre değil...
beni katmayın...


okul pek de neşeli değildi...
sanırım bir kaza mı ne olmuş...
saçma sapan işler...
hayal gördüğümü biliyorum...
ya da sürekli hayal kurduğumu ama....
bu bir delilik sebebi olmasa gerek...
benimle konuşmamalarının sebebi bu olmasa gerek...
uyumak ve bir daha uyanmamak...


eskiler...
onları özledim...
cidden özledim...
eskisi kadar masum da değilim ben artık...
zaman lanet olası şey!
bırak yakamı artık!
ben büyümek istemiyorum!



gece yatarken ellerimi açıp dua ettim tanrıma...
tanrım,
mümkünse büyütme beni...
öldür ama büyütme...
ben hep çocuk kalayım...
sevgisini oyuncaklara veren bir çocuk...
alma içimdeki çocuğu yalvarırım!
amin...

27 Eylül 2007

sabah uyandığımda içimde tuhaf bir his vardı...
kokusu çıktı tabi...
uykulu uykulu telefona bakan annemdi...
ne dediklerini anlamasam da sonra üstüme saldırdı tabi...
- dilara...
- efendim anne...
- 1.
- ne 1. si
- 1. olmuşsun
- ne?
şaşırmıştım yalan değil...
bunu beklemiyordum doğrusu...
- tebrik ederim...'diyen babama bakmadım bile...
umurumda değildi o an...
annem büyük tepkiler beklerken ufak bir gülümseme atıp servise bindim...
belli edemesem de heyecanlanmıştım...
umurumda olan kazandığım para değildi...
2. kez türkiye 1. liği...
teşekkürler tanrım...
bazı yerlerde iyi araya giriyorsun...
ne oldulara cevap vercek halim yoktu...
dışa vuramıyordum hissettiklerimi...
istiyordum ama olmuyordu...
ben...ben...ben...
kalıyordu hep burada...
- dilara ne oldu!
kafamı kaldırdığımda önümde edebiyat öğretmenim vardı...
işte o an orada olması gereken kişi!
- ben...ben...
- başka birşey söyle...
gülenler...
dalga geçenler...
- ben 1. olmuşum!
herkes sustu!
anında...
- 1. mi?
dedi beni pek de sevmeyen bir kız...
- evet...
sarılmalar...
tebrik etmeler...
tanımadığım çoğu kişi oradaydı...
sınıfıma çıktığımda yüzüm kızarmıştı...
utançtan mı?
hayır!
mutluluktan mı?
hayır!
şaşkınlıktan!
bu ben miyim?


eve gittiğimde ne olduğunu hala anlamamıştım...
masada bir not...
- seni seviyoruz dilara...tebrikler...
ah anne...
bunu hep yaparsın...


telefon!
açtığımda eski takımdan arkadaşım olduğunu anladım...
eski takımın idmanına çağırıyordu beni...
özlediklerini söyledi...
bende özlemiştim...
yeni takım...
arkadaşlık kötü orada...
kalbim sıkışıyordu adeta...
gittim ve içeri girdim...
adımlarımı kalbimden atıyordum sanki...
geri dönüşü olmayan bir yoldaydım sanki...
bayan hocamı görüp içeri gittim...
cesaretlenmiştim...
beni öptü...
kokusunu bile özlemişim...
erkek hocamın yanına gittim...
diğer iki hocam da bize bakıyordu...
şimdi ne olacak?
ne mi olacak?


elini öpmek için eğildim...
- ben elimi herkese öptürmem...
bu laflar ağzından çıkamaz!
benim hocam bu olamaz...
kalakaldım...
hareket edemedim...
bir damla...
sadece bir damla...
fazlası değil...
kalbimden gelen bir damla...
- takma...'desede bayan hocam bir an öldüm zannettim...
hiç şansım yoktu birşeyleri geri kazanmak için...
hiç...


soyunma odasına geçtim...
görenler şaşırmıştı...
gözlerimi sildim ve boğuk bir sesle merhaba dedim...
benimle konuşmaları yasakmış...
korktular...
dışarı çıkıp bayan hocamın yanına gittim...
top patladı ve mola gibi herkes gelip bir şeyler atıştırdı...
öylesine duruyordum...
hareket de etmiyordum...
ne yapmalıyım diye düşünüyordum...
- onu da çağırın...gelsin birşeyler atıştırsın...
o!
o kim?
o...sen kimsin?
ayağa kalktım...
çantamı alıp yürümeye başladım...
- yıldız...nereye?
bana yıldız demelerini bile özlemiştim...
arkamı dönmedim...
- o gider hocam...rahatsız olmayın...



bir damla...
daha fazlası değil...



okul önlüğümü çıkarırken bile düşünüyordum...
aynaya baktım...
o, sen misin?
peki o, sen kimsin?
o, ne iğrençsin...
insan da değilsin....
o olmuşsun bir kere...
geri dönüşün yok...



telefon!
- alo?
- sayın dilara cenk paranın hepsi hesabınıza yatsın mı?
- hayır....yarışmadan alacağım 6 milyarın 4 milyarını bağışlıyorum!...
- nereye efendim?
- sokak çocuklarına...
- teşekkürler genç bayan...iyi birisiniz...
- yanılıyorsunuz!
- efendim...
- iyi geceler...



artık dua etmeyeceğim tanrım...
yardımcı olmuyor...
üstümden al bu yükü!

neyde 1. oldun bilmiyorum canım ama tebrikler. ödülü paylaşman çok güzel bir davranış herkesin yapmıycağı türden bişey bunun için ayrıca tebrik ediyorum seni
sahi neyde 1. oldun?

gzm.tm demiş ki:

neyde 1. oldun bilmiyorum canım ama tebrikler. ödülü paylaşman çok güzel bir davranış herkesin yapmıycağı türden bişey bunun için ayrıca tebrik ediyorum seni
sahi neyde 1. oldun?

yazdığım bir romanı yolladım yarışmaya...yani bir tür yazı yarışması...
teşekkür ediyorum gizemcim

Ooo sitemizin tescilli yazarısın yani =D Tekrar tebrik ederim canım yazı konusundaki başarını kanıtlamana sevindim hemde Türkiye 1.ciliği! Müthiş bişey bu

çok teşekkür ederim canım...

zaten bunlar da olmasa...

tekrardan önce okuduğun sonra yorum yaptığın için sağol...

canıııım süpersin yaa tebrik ederim seni evet gizeme katılıyorum parayı bağışlaman çok güzel birşey hemde sokak çocuklarına

1 Eylül 2007



her gecenin bir sabahı vardır...
vardı...
yine sabah...
bölünen bir uyku...
okul...
okula gittim...
tanrım ne kadar büyük bir ilgi...
keşke söylemeseydim...
lanet olsun!
bu kadar sevildiğimi bilmiyordum....
çünkü sevilmiyordum!
edebiyat öğretmenim kısa bir konuşma yaptı ama pek işe yaramadı...
o da beni anlamıyor...
anlayamayacak...
istediğim şey büyük başarılar değil...
tam matematik dersine konsantre olduğum anda kapı çalındı ve kızın teki gelip bana bir telefon olduğunu söyledi...
gittim...
içeri girdiğimde müdür yardımcısı bana gülümsüyordu...
neden ki...
bu adam gülmez ki...
ayağa kalktı...
bana sarıldı...
şaşkınlıktan ölmek üzereydim....
elbette bir tepki vermemiştim...
yüzüme baktı...
- seninle gurur duyuyorum...

telefonu uzattı...
boğuk bir ses çıktı sadece ağzımdan...
- alo...
- sayın dilara cenk siz misiniz?
- evet buyrun...
- sizi çok tebrik ediyoruz...çok iyisiniz ve...'ama sözünü kestim...
- ben iltifat duymak istemiyorum...ne demek istiyorsunuz buyrun...
- siz...siz...verdiğiniz para...
- evet...lütfen birşeyler söyleyin...
- kimsesiz çocuklardan birinin ameliyat parası için kullanılacak...
nefes alamadım...
tükürüğümü bile yutamadım...
- ne?
- tabi siz de izin verirseniz...
izin vermek mi?
ne demek bu şimdi?
- durumu nasıl?
- 3 milyar gerekiyordu ve paranızın bir kısmı yani 3 milyar kadarı harcanacak...izin var mı?
- elbette...
- çok teşekkür ederiz efendim...çok iyi bir kızsın sen...
- önemli değil...
telefonu kapattığımda müdür yardımcısı suratıma bakıyordu...
ne cevap vermemi bekliyordu ki...
ben ise düşünemiyordum...
birşey demeden dışarı çıktım...
sınıfa gidemedim...
dışarıda yürüdüm azıcık...
sonra okulun ortasına geldim...
dayanamadım ve bağırmaya başladım...
- işte bu!
mutluluk bu!
babanın sana para vermesi değil!
annenin yeni bir kazzak alması...
hoşlandığın kişinin sana bakması değil!
lanet olsun!
mutluluk bu!
teşekkürler tanrım!
teşekkürler!'dedim ve kahkaha attım...
mutluydum...
evet...
yaşasın!


kimseye anlatmadım...
onlara ne?
yine konuşacaklar ve başımı şişirecekler...
evet...
iyileşecek...
eve geldiğimde uçacak gibiydim...
idmana bile mutlu gittim...
sopa yerken bile güldüm...
şaşırmışlardı ama bir gün de olsa mutluydum...


eve geldiğimde herşeyi anlattım...
noktası virgülüne...
teşekkürler tanrım...
yaptığım şeyi o çocuğun karşısına çıkardığın için teşekkürler...
olmasan olmazdı...
ilk defa uyurken mutluydum...
mutlu yattım...


- sen beni izliyorsun biliyorum ve sanırım deneniyorum...önemli değil...yeter ki ameliyatı iyi geçsin...amin...



lütfen...

Freiheit demiş ki:

canıııım süpersin yaa tebrik ederim seni evet gizeme katılıyorum parayı bağışlaman çok güzel birşey hemde sokak çocuklarına

teşekkür ederim gözde

3 Eylül 2007


hala düşünüyorum çocuğu...
ailem benimle gurur duyduklarını söylüyor sürekli...
mutlu olmam sevinmem gerekmez mi...
hayır...
kullandığım ilaçlar duygularımı alıp götürdü...
söktü ve parçaladı...
hiçbir şeye sevinemiyorum...


arkadaşlarım...
pardon arkadaş mı dedim...
sıfat fazlaydı...
bununla dalga geçiyorlar...
bilmiyorum ama bazen kendimi cidden garip hissediyorum...
sanki uzaylıymışım gibi...
onlardan değilmişim gibi...
onlar da öyle düşünüyor...
ama ben yavaş yavaş sıkılıyorum...
okula gitmemiştim dün...
gördüklerinde sordu bazıları...
önemli değil dedim...
önemli değildi de...
geçmedi o gün...
üstüste 3 ders matematik...
iyi derstir ama hocası o kadar da iyi değil...
lanetdir hatta...



okullar bittiğinde serviste çekildim köşeme...
konuşamalar...
dedikodular...
bir arkadaş nasıl konuşur arkasından...
midem bulandı...
dinleyemedim...
eğer böyle arkadaşım olacaksa olmasın tanrım...
yalvarırım beni onların eline düşürme...
onlar gibi yapma...
lütfen...



arabadan indiğimde savaştan çıkmış gibiydim...
ne düşünmeliydim bilmiyorum...
düşünemiyordum da...
eve gelip yattım hemen...
tavana bakıyordum...
ne zaman bitecek?
bitmeyecek değil mi?




idmana gitmek için hazırlanıyordum ki başım döndü...
düştüm...
olmazdı bu...
ne oldu şimdi?
ayağa kalktım ama ne yürüyecek durumdaydım ne de idman yapacak...
yattım...
elime taş girmişti okulda...
ona baktım...
acıyordu...
gözlerim kapanmış...
rüya görmek...
hiç değilse rüya da mutlu olmak...
istiyorum!

sakın kabus olmasın!


uyandığımda annem kalkmamı söyledi...
hiçbir şey demedim ve kalktım...
sofraya oturdum...
babam neden onlarla birşeyi paylaşmadığımı sordu...
cevap vermedim...
gittikçe yabancılaştığımı ve ruh gibi olduğumu söyledi...
belki de haklı...
bu dünyaya yabancı olmak en iyisi...
cevap vermedim ama yemek de yemedim...
ilacımı aldım ve internete girdim...
insanlara mutlu gibi görünmek ne kadar zor?
ama mecburum...
neyin var...
neden mutsuzsun?
sorularından bıktım...




yatarken dua ettim yine...

dedim ki kurtar beni...
bir şeyler var ve ben seni şu aralar kendime çok yakın hissediyorum...
eğer öyleyse tanrım...
elini çabuk tut...
cidden birilerine zarar verecek duruma gelmeden al beni...
herkes için iyi...
ciddiyim...


amin...

10 Eylül 2007


bayram yaklaşıyor...
güzel duygular uyandıran güneş...
daha da yaklaşıyor sanki...
karar verdim...
gülümseyeceğim...
bayram da çocuklar mutlu olur...
gülümser ve sessizce annelerinin ellerini tutarlar...
çocuk mu?

annemin çocuk değilsin sen sesiyle irkildim...
düşündüm...
15 yaşındayım...
sence bu yaşa fazla değil mi bu yük...
anneme yaklaştım...
çocuk değilim öyle mi...
o zaman izin ver çocuk kalayım...
çocuk olayım tekrardan...
ağladığım şey küçük bir şeker olsun yine...
oyuncaklarla mutlu olabileyim...
o kocaman hayal dünyam işlesin hiç durmadan...
beni bundan mahrum etme...
odamın kapısını kapatırken bunların olacağına inanmak istiyordum...



annem geldi odama yavaşça kapımı açarak...
ben bakışlarımı kaçırdım...
belki de kenetlenirdi...
geldi yanıma yavaşça okşadı başımı...
merak etme...
geçecek...
büyümek...
kimse kolay alışamaz...
ama geçecek...
anne dedim konuşması bittikten sonra...
geçecek diyorsun ben hasta mıyım?


bayram yaklaşıyor...
içimdeki çocuk beni sürekli dürtüklüyor...
onu seviyorum...
suç mu yani?



hava kararmaya başladığı zaman dışarı çıktım...
dolandım biraz...
belki bu sıkıntıyı üzerimden atabilirim...
bir yerde takılı kaldım...
güzel bir manzaraydı...
kağıt!
kalem!
hemen ilk kırtasiyeden aldım ve hissettiklerimi yazdım...
beni rahatlattı...


uyurken yine dua ettim...
bayram geliyor...
bayram da herkes mutlu olur...
ama en çok çocuklar...

tekrar çocuk olma şansım var mı?

26 Ekim 2007


ne kadar da çok olmuş yazmayalı...
oysa ne de çok şey oldu...
ne de önemli...
ameliyat için benden para istenilen çocuk iyileşiyor...
evet...
bende çok sevindim...
her neyse...


okul...
devam ediyor...
bir karar aldım...
mutlu gibi görüneceğim...
insanın mutsuzluklar içinde boğuşurken mutlu görünmesi çok zor...
ama bir bakıma da yi...
ne önemi var ki zaten?
o kadar yalancı sırıtışın içinde bir de sen bulun...
ah bir de yapabilsem...


sınavlar başlıyor...
korkuyorum yapamayacağım diye...
kendime güvenim gittikçe azaldı...
neyim ben...
bilmiyorum ki...
yarın da dershane sınavım var...
çok çok sonuncu olurum...
takmıyorum...


ama biliyor musun günlük...
çocuk olmayı denedim tekrar...
işe yaradı...
daha mutluyum...
huzurluyum...
sanki geleceğim varmış gibi hissediyorum...



bugün annem rahatsızdı biraz...
kardeşimi yemeğe çıkardım...
dershane yorgunluğunu hiç takmadan...
gözlerim kapansa da...
aman boşver...



devam ediyor yaşam...
tüm etkileriyle...
istesekte istemesekte...
bize sorulmuyor olanlar...
keşke 1 saniye sonrasını bilebilseydik...
değil mi?
böyle bir yetkimiz yok...
artık bunu anladım ben...
şu anı yaşıyorum...
daha doğrusu yeni düzenime alışmaya çalışıyorum...
umarım başarılı olurum...


günlük...
sonra görüşmek üzere...


mutluluklar...

11 Aralık 2007

Yılın son günlerini yaşıyoruz...
Bir daha asla geri döndüremeyeceğimiz bu günleri...
Ama belki Noel bize güzel anılar getirir...
Daha güzel günler...
Umarım...

Tarih'ten zayıf almışım...
Tanrım sözelden nefret ediyorum...
Sayısal seçmek de sonuç vermedi...
Cuma matematik yazılım var ve hiçbir şey bilmiyorum...
Ne yapacağımı da...
Umarım güzel geçer...

Fazla bir şey olmadı...
Sadece arkadaşlığımızı bitirdiğim biri bugün idmana giderken yakaladı beni...
Yolumdan çevirdi...
Özür diledi falan...
Ama olmaz ki...
Kırılan kalp küçük bir uhuyla yapıştırılmaz ki...
Evine gönderdim...
İstediğini alabilmişe benzemiyordu...


Her neyse ne olursa olsun zaman geçiyor...
Günden güne büyüyor yeni şeyler öğreniyoruz sanki...
Belki hatalarımız da oluyor ama olmadan olmaz ki...


Kuzenimi özlüyorum...
Görmeyeli uzun süre oldu...
Ah bi okul tatil olsa...


Son olarak...
Görüşmediğimiz zamanlarda şunu anladım...


Bakamazsan...Göremezsin...


Kendine iyi bak günlük!...

8 Nisan 2008


En son yazdığımdan beri uzun zaman olmuş günlük...
Baya şeyler olmuş...
Bazı insanlar ölmüş...bazı canlar dünyaya gelmiş...
Bazıları da yaşamaya devam etiş işte...
Hepimiz öyle yapmaz mıyız zaten?
Herkesi bilmem ama...ben yaşama ayak uydurmak için çok zorluk çekiyorum...
Bu geçen 5 ayda başıma öyle şeyler geldi ki...
Asla kaldırmak istemeyeceğim şeyler...
Kendime bile hatılatamazken kağıtlarımla kendimi avutamayacağım şeyler...
Kalıntıları asla yakamı bırakmayacak...
Hayatım boyunca...


Bunun yanına ölmemesi gereken çok kişi öldü...
Ruhları elveda edemedi bana...
Sarılıp son kez öpemedim bile...
Beyaz ve soğuk bedenleri korkuttu beni...
Ama o an ki kokularını tanrı onlara hediye edermiş...
Koklayamadım...
Gittiler...



Sonuç ne...
Küçük aptal bir çocuk saçma sapan hayalleriyle yaşamaya başladı...
Onun dünyası önündeki hayallerdi...
Kalem ve kağıtlardı...
Müziğiydi artık...

Kendimden bahsediyorum...
Hiçbir şeyim yok artık maneviyatta...
Düşünmeyi sevmiyordum...
Büyümeyi sevmediğim gibi...
Ama toplum beni büyümeye zorluyor...
Büyüyüp adam olacaksın diyor...
Olamazsan tarihe karışacaksın...ama büyüyeceksin!
Kaçamadım...
16 yaşıma da girdim...
İstemiyorum oysa...
2 yaşında kalmak ve sadece uyumak istiyorum...
Ama olmuyor...



Neyse günlük...
Bugün olanları yazayım bari...
Sabah her zamanki gibi okula gittim...
Servisçi beni unutmakta ısrar etti ama ona bu şansı vermedim...
Aptal adam!
Neymiş efendim erkekle kız yanyana oturamazmış...
Servisimizde haremlik selamlık oldu...oh be!
E çenemi tutar mıyım adama saydırdım tabi...
Haklı olunca da konuşamadı...
Hepsi aptal!
Neyse...
Geometri sınavım vardı...
Çok korkmuştum ama atlattım...
Geçti işte...
Eve döndüğümde idmanı asmaya karar verdim...
Başım fazlasıyla çok ağrıyordu...
Akşam arayıp haber verdim...
O da yarın okula gitmeyip idmana gelmemi söyledi...
Perşembe günü Karabük'e maça gidiyouz...
Çok korkuyorum çünkü onlarla ilk defa gruplara gideceğim...
Umarım kötü geçmez...
Neyse...




İşte bu kadar günlük...
Umarım hiç değilse sen beni anlamışsındır...